Οι άνθρωποι που με γνωρίζετε, ξέρετε ότι οι επιλογές στη ζωή μου σε σχέση με τους ανθρώπους που επιλέγω να έχω δίπλα μου, έχουν δύο βασικά κριτήρια.
Θέλω να νιώθω θαυμασμό και να εμπνέομαι!
Θέλω να μου δίνουν κίνητρα, θέλω δίπλα τους να γίνομαι καλύτερη!
Αν βρω αυτά, τότε τους αγαπώ, δίνω και δίνομαι, πάντα με ανιδιοτέλεια!
Έχω μια φίλη λοιπόν που τη θαυμάζω πολύ. Μια φίλη που όταν με ρωτούν ποια είναι αυτή, απαντώ: Η πιο έξυπνη γυναίκα του Βόλου!
Πέρα από έξυπνη, είναι δημιουργική, είναι δραστήρια, έχει πολλές ασχολίες, όπως και εγώ…κάπως έτσι λοιπόν υπάρχει μεταξύ μας η κατανόηση!
Ο λόγος, για τη κλασσική Φιλόλογο, Νατάσα Λαμπρινάκου!
Πόσο περήφανη να νιώθω που είναι φίλη μου; Που με ξεχώρισε, όπως και εγώ αυτή;
Πόσο περήφανη που έβλεπα ξανά και ξανά στις εφημερίδες ευχαριστήρια από τους γονείς και τους πρώην μαθητές της, αφού τώρα είναι φοιτητές στις σχολές της πρώτης τους επιλογής;
Έτυχε να βρω μια πρώην μαθήτρια της και δε θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια της: Η Νατάσα μ έκανε να πιστέψω σ εμένα. Από 9 και 12 που είχα, μ έκανε ν αγαπήσω τα φιλολογικά μαθήματα και τώρα να είμαι στο πρώτο έτος της Φιλοσοφικής, επειδή ήθελα και εγώ να γίνω σα τη “κυρία Νατάσα”!
Αυτό. Είναι αυτό που σας έλεγα, εμπνέει, έχει το τρόπο της να σε μαγνητίζει και να σε κερδίζει, κάπως έτσι καταφέρνει κάθε χρόνο να έχει επιτυχίες!
Πριν γιορτάσουμε όμως αυτές, Νατάσα μου, οφείλω να σε ξεμπροστιάσω!
Γιατί όχι, πρέπει να μάθει ο κόσμο τι τραβάω ως φίλη μιας καθηγήτριας ή καλύτερα μιας λειτουργού- γιατί αυτό είσαι- με απίστευτο άγχος και αίσθημα ευθύνης!
Κάθε φορά που μαθητές γράφουν διαγώνισμα, τρέμει σα ψάρι έξω από τη γυάλα, έχει περισσότερο άγχος από τους ίδιους τους γονείς…
Κάθε φορά που θα βρει μαθητή αδιάβαστο, θα το σκέφτεται όλη μέρα…
Κάθε φορά, που δε θα πιάσει το στόχο της, σπάνιο φαινόμενο, θα το πάρει βαριά…
Γιατί;
Γιατί είναι πρώτα άνθρωπος, μετά λειτουργός και μετά…καθηγήτρια σαν όλους τους άλλους!
Την ακούω συχνά να λέει: Οι γονείς θυσιάζονται, ζω από τα χρήματα τους, κάνουν όνειρα για τα παιδιά τους, η ευθύνη είναι δική μου!
Νατάσα, ξέρεις ότι με αυτή την ατάκα με κέρδισες απόλυτα και ολοκληρωτικά, όπως μόνο ένας άνθρωπος είχε καταφέρει να το κάνεις ως σήμερα, γιατί ήταν λες και άκουγα εμένα: Εγώ και μόνο εγώ ευθύνομαι, για το μέλλον του κλάδου μου και μη το πάρετε ως εγωισμό, όχι, ελπίδα είναι πως και οι συνάδελφοι σκέφτονται το ίδιον μ εμένα!
Ανυπομονώ, να διδάξεις στα παιδιά μου, όχι μόνο λατινικά….για τα οποία ξέρω ότι το τελευταίο διάστημα δίνεις μεγάλους αγώνες ξεσηκώνοντας ακόμα και καθηγητές Πανεπιστημίου, Αρχαία ή Έκθεση, αλλά πάθος για γνώση, τόλμη και τον τρόπο να φτάσουν στην επιτυχία και την ευτυχία!
Σ ευχαριστώ που ήρθες και σ ευχαριστώ που θα μείνεις!
