Είχα καταλάβει πως πρόκειται για έναν ξεχωριστό πλάσμα με πολλή αγάπη μέσα του!
Είναι κάτι άνθρωποι, καταδικασμένοι να πετύχουν.
Η αγάπη που αναβλύζει από μέσα τους, το μεράκι τους, η ανάγκη τους για ανθρώπινη επαφή, η δοτικότητά τους, το τι το κέρδος έρχεται μετά τον άνθρωπο και τις σχέσεις που χτίζεις μαζί τους, είναι από αυτά τα στοιχεία που λίγοι ρομαντικοί έχουνε….αλλά λίγοι είναι και οι πραγματικά πετυχημένοι!
Αυτοί που έχουν βρει τον τρόπο να είναι ευτυχισμένοι και να μη βλέπουν τις καταστάσεις μίζερα!
Μας συγκίνησε βαθιά η κατάθεση ψυχής της εμπόρισσας από τις Μηλιές, Βασιλής Μπαρούτα.
Μέσα στις λέξεις που θα διαβάσετε παρακάτω κρύβεται ψυχή…ψυχή κρύβεται και στις πωλήσεις της!
Διαβάστε το! Αξίζει!
” Όταν με ρωτούν σε διάφορες περιπτώσεις “επάγγελμα;” απαντάω εμπόριο και μέσα μου γελάω γιατί νιώθω πως τους εξαπατώ. Γιατί ένα απλό πάρε – δώσε δεν θα ήταν ποτέ αρκετό να με κρατήσει σ’αυτη τη δουλειά χωρίς αυτή την ευκαιρία που μου δίνει μία στο τόσο, να κάνω άγνωστους ανθρώπους φίλους μου. Γιατί το αντίτιμο μιας αγοράς μπορεί να είναι το ψωμί μου αλλά αυτό που στυλωνει την ψυχή μου, είναι οι σχέσεις που αναπτύσσονται με ανθρώπους που στην αρχή φαίνεται πως δεν έχουμε τίποτα κοινό και μέσα σε λιγα λεπτά ανακαλυπτουμε αυτά που μας συνδέουν. Πολλές φορές με ξένους δεν μπορούμε καν να συνεννοηθούμε σε κάποια γλώσσα πάρα μόνο τη γλώσσα του σώματος όπως και με τα παιδιά, που με ένα “Ουαου”, ένα χαμόγελο και ένα βλέμμα γεμάτο ενθουσιασμό για το παιχνίδι που μόλις απόκτησαν σου φτιάχνουν τη μέρα. Αλλες φορές – αυτές είναι οι αγαπημενες μου- ξεκινάμε πολύ στραβά. Βλέπω μια γυναίκα που όλα της φταίνε, το μανίκι, το μήκος του φορέματος, το χρώμα, το ύφασμα, τα μαλλιά της, το σωμα της, ο καθρέφτης όλα λάθος, ώσπου να μου πει δειλά δειλά τί είναι αυτό που πραγματικά πάει τόσο στραβά στη ζωή της, να το συζητάμε, να κλαίμε μαζί και να αγκαλιαζόμαστε στο τέλος σα να μασταν φίλες κολλητές χρόνια. Αλλες φορές πάλι, σε μια δύσκολη μέρα, με την ψυχή μου στα πατώματα, που μπορεί να περιμένω πώς και πώς να τελειώσει να πάω να χωθώ στο κρεβάτι μου, μπαίνει μέσα ένας άνθρωπος – κομήτης. Τους λέω έτσι γιατί μπαίνουν με φόρα και έχουν μέσα τους μια φλόγα για ζωή. Μου μιλάει τόσο οικεία και ζεστά, γελάει, κάνει πλάκα και σκέφτομαι “κάπου τον/την ξέρω, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ ρεζίλι θα γίνω”. Στην πραγματικότητα δε γνωριστήκαμε ποτέ. Είναι οι ψυχές μας που επικοινωνησαν χωρίς ποτέ εμείς να καταλάβουμε τίποτα. Η μία ζήτησε βοήθεια και η άλλη έτρεξε να βοηθήσει. Να μεταδώσει τη φλόγα για ζωή.
Όλα αυτά δεν μπορείς να τα χωρέσεις στο κουτάκι μιας αίτησης και γράφεις απλά “εμπόριο”, μα είναι τόσο “λίγος” και παραπλανητικός αυτός ο τίτλος. Είναι τόσα πολλά που δίνεις και παίρνεις χωρίς να ανταλλάξεις ούτε ένα ευρώ! Χαρισμένα… από άνθρωπο σε άνθρωπο ?
Ευχαριστώ μέσα απ τα βάθη της καρδιάς μου κάθε έναν από εσάς, που μπήκατε στο Ζούμπερο πελάτες και βγήκατε φίλοι μου?
Υ. Γ. Το κείμενο είναι περσινό αλλά νιώθω την ανάγκη να το δημοσιεύσω για τους καινούργιους φίλους που έκανα φέτος ☺️ “
