Μια συγκλονιστική επιστολή έφτασε στα χέρια μας, από γιατρό του Βόλου.
Ανώνυμη, ωστόσο δυνατή, αληθινή και γεμάτη συναίσθημα και αγάπη!
Πρόκειται για μια ολιστική αποτύπωση της πραγματικότητας που ζούμε, όχι μ’επιστημονική προσέγγιση, αλλά ανθρώπινη, βαθιά ανθρώπινη!
Διαβάστε την:
Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ
Εδώ και 3 μήνες η ανθρωπότητα ασθένησε από ένα
μεταδοτικό ιό που έλαβε ταχύτατα τη μορφή πανδημίας
Έχουν νοσήσει πάρα πολλοί άνθρωποι ανάμεσα
μας .Κάποιοι έχασαν τη μάχη με τη ζωή, ενώ άλλοι πάλι
κατάφεραν να μείνουν όρθιοι, με λίγα η καθόλου
συμπτώματα .Αυτοί είναι οι τυχεροί, οι άφθαρτοι, οι
υγιείς ,οι δυνατοί ,οι συνεχιστές του είδους μας ,της
ιστορίας και της φυσικής διαλογής και εξέλιξης . Αυτοί
που το σώμα τους παρήγαγε τα κατάλληλα όπλα και
σκότωσε το φονικό αυτό εχθρό. Αυτοί είναι οι πραγματικά
ελεύθεροι…αυτοί που θα μας μεταγγίζουν αντισώματα
ζωής….
Όλοι οι υπόλοιποι ζούμε σε απομόνωση, σε καραντίνες σε
απόγνωση. Φόβος παντού . Σκιές που μας εξουσιάζουν
ακόμη και στον ύπνο μας. Τα όνειρα έγιναν εφιάλτες. Τα
δάκρυα ατελείωτα και το αύριο δίχως εγγύση ζωής.
Η αγωνία, οι απορίες, η αβεβαιότητα τεράστια. Τα
οικονομικά προβλήματα και ο αγώνας επιβίωσης στο
βάθος του ορίζοντα προστίθενται στο ήδη κουρασμένο
μυαλό μας. Βαραίνουν την καρδιά και το σώμα μας και
θέτουν σε κίνδυνο την πνευματική και ψυχική μας
ακεραιότητα. Διότι ,ας μην ξεχνάμε πως οι άλλες
παθήσεις καραδοκούν να χτυπήσουν την πόρτα μας με
μεγαλύτερο μένος. Γιατί την ώθηση θα την έχουμε δώσει
εμείς οι ίδιοι και οι ανθρώπινες αδυναμίες μας. Δεν είμαι
σε θέση (αν και ιατρός ) να κρίνω αν οι αποφάσεις των
ανωτέρων μου είναι σωστές η όχι.
Ξέρω όμως πως τα αποτελέσματα θα είναι τραγικά.
Πολλοί άνθρωποι θα χάσουν τη δουλειά τους πολλοί θα
πεινάσουν θα αποκτήσουν ψυχολογικά προβλήματα και θα
δώσουν τέλος στη ζωή τους. Η αβεβαιότητα η δυσπιστία
η ανασφάλεια η απομόνωση θα είναι τα κύρια
χαρακτηριστικά του ανθρώπου του αύριο.
Αυτή δεν είναι κρίση μόνο υγειονομικού ενδιαφέροντος .
Είναι κρίση ανθρωπισμού .Ο καθένας μας έμεινε μόνος
του με τον εαυτό του και αν έχει χτίσει γερά θεμέλια θα
αντέξει.
Πόσο όμως θα τεστάρει τα όρια της καρδιάς του όταν το
αύριο σε τίποτα δεν θα θυμίζει το χθες….
Η παρουσία του ιού στις ζωές μας, μας απομόνωσε.
Φοβούμαστε το χέρι ,το άγγιγμα ,την αγκαλιά ,το
φτάρνισμα, το φιλί ,τη θαλπωρή και την ανακούφιση της
συντροφικότητας.
Η επόμενη μέρα θα αργήσει να χαράξει…Οι μνήμες θα
παλεύουν να βρουν την αγάπη τη συμπόνια τη φιλία στο
χθες και θα αναπολούν το άγγιγμα ψυχής. Τι θα γίνει
άραγε με τη συμπαράσταση και την ανιδιοτελή
προσφορά?Τι θα πάρει τη θέση τους όταν φτάσαμε να
φοβόμαστε τους υγιείς ,τους ασυμπτωματικούς φορείς ?
Οι άνθρωποι που νοσούν είναι πονεμένοι, άρρωστοι και
μόνοι τους, είτε στο σπίτι τους, είτε σε κάποιο
νοσοκομείο . Φτάσαμε στο σημείο παιδί να φοβάται τη
μάνα ,αδελφός την αδελφή ,γυναικά το σύζυγο ,φίλος το
φίλο….κ.ο.κ . Εγκαταλείψαμε το δίπλα μας αβοήθητο. Ο
κόσμος φοβάται τον ιατρό του. Αν γινόταν να τον
ακροαστούμε από το τήλεφωνο η να είχαμε ακουστικό 5
μέτρα ίσως να ένιωθε ασφαλής. Όμως ακόμη εδώ δεν
έφτασε η τεχνολογία. Τα παιδιά των ιατρών και των
νοσηλευτών καθώς και οι σύζυγοι έχουν το στίγμα της
κοινωνίας να τους απωθεί εξαιτίας της δικής μας
θέσης .Θέση 1 γραμμής .Αλλά το ενδιαφέρον του
ανθρώπου είναι ατομικό …….ΣΩΣΩΝ ΕΥΑΤΟ ΣΩΘΗΤΩ..
Μένουμε σπίτι είναι το σύνθημα…Αλήθεια όμως θα
σωθούμε? Μένουμε μέσα για να είμαστε υγιείς, ασφαλείς
καθαροί και αμόλυντοι. Έως πότε? 10 ημέρες,1 μήνα ,6
μήνες? Και μετά τι?
Δεν μπορείς να σταματήσεις το τσουνάμι…θα ξεσπάσει..
Ο εχθρός είναι αόρατος και είναι εκεί έξω. Μας περιμένει.
Κάποια στιγμή θα βγούμε έξω…και θα πρέπει να
παλέψουμε. ΕΤΣΙ ΜΟΝΟ ΕΧΩ ΤΗΝ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΝΑ
ΝΙΚΗΣΩ.
Γιατί αυτή είναι η φύση μας. Ο ανθρώπινος οργανισμός θα
παλέψει και ίσως νικήσει. Κάποιοι από εμάς δεν θα τα
καταφέρουν Δεν θα έχουν τη δύναμη να παράξουν
αντισώματα.
Ωραία λοιπόν. Θα μείνω μέσα όσο χρειαστεί,θα
προστατέψω όσο μπορώ τους γύρω μου και το εαυτό μου,
αλλά με κίνδυνο να χάσω τη δουλειά μου, να πεινάσω , να
μείνω μόνος μου σε ένα παραλυμένο σύμπαν, θα
διαφυλάξω τις ευπαθείς ομάδες ,τους δικούς μου η τους
δικούς σου ανθρώπους.
Θα καρτερώ υπομονετικά ένα επείγον θαύμα από την
ιατρική κοινότητα(εμβόλιο η θεραπεία) η από τον ίδιο το
Θεό να σταματήσει την εξάπλωση της νόσου. Όμως δεν
ξέρω αν θα με προλάβει ως τότε κανείς ζωντανό, διότι
ακόμη κι αν το ξεπεράσω δεν θα¨ χω δυνάμεις να
αντιμετωπίσω το ψυχολογικό πρόβλημα, το αυτοάνοσο
νόσημα ,την υπέρταση ,το έμφραγμα,το εγκεφαλικό, τον
καρκίνο και τόσες άλλες ασθένειες που προκαλεί η θλίψη
μου και η μοναξιά μου, η ανεργία μου και η ανέχεια μου.
Αν πάλι νοσήσω ,σύμφωνα με τις οδηγίες των ειδικών, θα
πρέπει να μείνω σπίτι μου, μόνος μου, μακριά από το
σύζυγο ,τα παιδιά μου,τους γονείς μου και τους φίλους
μου. Ένα ζεστό χαμόγελο,ένα χέρι δίπλα μου,ένα φλιτζάνι
τσάι σ.αυτές τις δύσκολες ώρες δεν θα τολμήσω να
ζητήσω ούτε κατά φαντασία.
Ο μόνος άνθρωπος που θέλει να ‘ρθει κοντά μου είναι η
μάνα μου..αψηφώντας τον κίνδυνο να νοσήσει ( και παρά
τα χρόνια που βαραίνουν την πλάτη της.)Όμως είναι
μακριά ,πονάει που δεν μπορεί να φτάσει κοντά μου…
Ζητάει να υπογράψει έγγραφο πως αν της μεταδώσω τη
νόσο θα αρνηθεί διασωλήνωση και θα προσφέρει τη
νοσηλεία της σε μένα..το παιδί της..αρκεί να φτάσει
κοντά μου. Τίποτα …..Μόνος ….Σιωπή……Πόνος….Φόβος..
Κι αν έχω την ατυχία να πεθάνω αυτές τις δύσκολες
μέρες θα φύγω χωρίς¨ δεύτε τελευταίων ασπασμών…..¨
Θα είμαι στιγματισμένος, μολυσματικός και ασυνόδευτος
σε μια απαγορευμένη τελετή..Δεν θα ‘χω δίπλα μου
κανέναν απ¨ όσους αγάπησα ,κανέναν από αυτούς που με
στήριξαν όλα τα χρόνια της ζωής μου…Και για τόσους
λόγους δεν θα ΄¨σαι εκεί…
Εγώ όμως θα σε καταλάβω φίλε μου, αδελφέ μου, μάνα
μου ,παιδί μου…
Κλειστές εκκλησιές, απαγόρευση συναθροίσεων,
απαγόρευση κυκλοφορίας,…Κίνδυνος μετάδοσης ακόμη
και μετά θάνατο.Τι μεγάλο στίγμα!!!!!!
Δεν πειράζει όμως…ακόμη κι αν σε βλέπω από κει
ψηλά……θα σε νιώσω …..,θα σε κατανοησω. Διότι σ.αυτην
την ασθένεια η ανθρωπότητα θα στερηθεί πολλά.
Ας στερηθώ λοιπόν κι εγώ το τελευταίο αντίο ,τη
μεγαλοπρέπεια αλλά και την αξιοπρέπειά του τελευταίου
μου μεγάλου ταξιδιού…Δεν πειράζει ….Μη λυπάσαι για
μένα….Θα σε καταλάβω γιατί μέσα μου αισθάνομαι ότι
έχω κάποιον να με περιμένει στην αγκαλιά του..Εχω
ΕΚΕΙΝΟΝ να με φροντίζει αιώνια…Γιατί έχω εκείνον και
δεν φοβάμαι τίποτα…
…
