Ήταν 13 Δεκεμβρίου του 2017, όταν οι Βολιώτες “ένωσαν το πένθος τους”. Είχε φύγει από τη ζωή ο Φώτης. Ο Φώτης όλων μας. Ήμουν 6-7 χρονών όταν στα φανάρια της Γορίτσας έκανε νόημα στο μπαμπά μου, του άνοιξε το παράθυρο και έδωσε στο μπαμπά μου ένα λουλούδι!
“Ευχαριστούμε Φώτη!”, άκουσα τους γονείς μου να λένε με απορία που γνώριζαν κάποιον που εγώ δεν ήξερα, δεν ήταν φίλος μας.
Ο μπαμπάς μου και η μαμά μου, μου μίλησαν με πολλή αγάπη για τον Φώτη. Ένα μεσημέρι ο μπαμπάς μου τον έφερε στο σπίτι. Φάγαμε ψάρια.
Η μαμά μου θυμάται να την ρωτάω για καιρό: “Ο παππούς ο φτωχός πότε θα έρθει να φάμε ξανά”;
Με τη μαμά μου να με μαλώνει: Ο Φώτης Δώρα μου, είναι πιο πλούσιος απ όλους μας!
Και έτσι ήταν….και όσο μεγάλωνα, τόσο πιο πολύ καταλάβαινα τι μου είχε πει η μαμά μου, όταν ήμουν παιδί!
Είναι Άνοιξη και αν ο Φώτης ήταν εποχή, Άνοιξη θα ήταν!
Το σκέφτηκα σήμερα αυτό τυχαία και θυμήθηκα κάποιες φωτογραφίες του με λουλούδια στα χέρια. Έτσι έπρεπε να καλωσορίσουμε στο volonaki την Άνοιξη, σκέφτηκα!!!!
Αυτοί που αγαπάμε, όσο τους θυμόμαστε, δεν χάνονται, μου έλεγε ο παππούς μου και εγώ γράφω αυτές τις γραμμές για να τον τιμήσω για όσα μου δίδαξε, όπως και σε όλους μας, μέσα απο το παράδειγμα του!
Λίγα λόγια για τον Φώτη:
Ο ερημίτης – κοσμοκαλόγερος Φώτης άφησε πίσω του το επάγγελμα ως τσαγκάρης και τους δικούς του ανθρώπους, και τα τελευταία 45 χρόνια ζούσε μια ασκητική ζωή, αφιερώνοντας την καθημερινότητα και την ψυχή του σε άπορες οικογένειες, αδιαφορώντας για τις δικές του ανάγκες. Τριγυρνώντας στους δρόμους του Βόλου, μοίραζε λουλούδια, τα ψιλά του στους καταστηματάρχες, στους περαστικούς, στην εκκλησία και σε όποιον είχει ανάγκη. Όσοι δεν τον ήξεραν νόμιζαν ότι ήταν ζητιάνος. Για αρκετό διάστημα ζούσε στις σπηλιές της Γορίτσας και αργότερα σ’ ένα κτήμα στην περιοχή Κογιάτικα. Ζούσε χωρίς ρεύμα, νερό και θέρμανση. Κύρια ασχολία του ήταν το κτήμα. Από κει καθημερινά πήγαινε με τα πόδια στο κέντρο της πόλης όπου μοίραζε χαμόγελα, λουλούδια και καλημέρες. Ο Φώτης, κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του στο Νοσοκομείο τον περασμένο Απρίλιο μίλησε στο taxydromos.gr. Τότε είχε μεταφερθεί στο Νοσοκομείο Βόλου από τον δρόμο που τον βρήκαν πεσμένο φίλοι του, έχοντας υποστεί ελαφρύ εγκεφαλικό. «Είμαι πολύ καλά. Μη στεναχωριέστε για εμένα. Είμαι χαρούμενος γιατί παίρνω χαρά από την αγάπη των συνανθρώπων μου.Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από αγάπη όχι από λεφτά», έλεγε τότε. «Ο κόσμος έχει προβλήματα. Είναι κουρασμένος από αυτά που περνάει. Όμως χαμογελάει, γιατί μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση», είχε πει. Όπως έλεγε τότε: «Είχαμε ένα ατού σαν άνθρωποι. Την ελπίδα, που μας την έκοψαν και αυτή. Εγώ όμως συνεχίζω να λέω: Χαμογέλασε στους ανθρώπους και να δεις ο Θεός θα στα ανταποδώσει στο διπλάσιο. Μόνο αγάπη πρέπει να δίνουμε γιατί ο κόσμος την έχει ανάγκη. Δεν φοβήθηκα όταν έπεσα, γιατί είχα τον Θεό κοντά μου»
