Ξεκινώ να γράφω αμήχανα. Χωρίς να ξέρω αν κάνω και το σωστό . Τι με προβληματίζει; Πως θα μεταφραστεί αυτό το κείμενο. Πάντα είμαι με τον επιχειρηματία. Τον κατανοώ. Τον νιώθω. Τον στηρίζω. Καμιά φορά όμως ίσως πρέπει να γίνομαι και δυσάρεστη. Πιστέψτε με όμως, μόνο καλή είναι η πρόθεση και μόνο από περίσσια αγάπη για την πόλη πηγάζει.
Είναι κάτι που το σκέφτομαι έντονα τα τελευταία χρόνια. Και είναι κάτι που μου υπενθύμισε με τον χειρότερο τρόπο, ένας καλός φίλος και συνάδελφος, ένας έμπειρος κριτικός εστιατορίων, που τις τελευταίες μέρες βρίσκεται στην πόλη μας.
Αυτός, όπως και πόσοι άλλοι, δεν μπορούν να κατανοήσουν πως γίνεται μια ολόκληρη πιάτσα να “κλείνει” για μήνες και να κυκλοφορεί σε μια πόλη “φάντασμα”.
Έχω ακούσει διάφορες θεωρήσεις και αναλύσει του τύπου: “Βγάζουν ένα σωρό λεφτά, τι ανάγκη έχουν; Τα κλείνουν και πάνε κανένα 2μηνιο διακοπές”.
Ίσως κάποτε αυτό, τα χρυσά χρόνια, να είχε μια μικρή δόση αλήθειας, όμως τουλάχιστον την τελευταία 5ετια είναι τουλάχιστον άδικο να περνούν τέτοιες σκέψεις από το μυαλό σας.
“Δεν έχει λέει λεφτά ο κόσμος και αν περάσεις από το Βολονάκι όλα γεμάτα είναι, δε ξέρουν τι βγάζουν”.
Αυτό πέρα από άδικο είναι άτοπο. Γεμάτα μαγαζιά, δεν σημαίνει μεγάλος κέρδος. Οι επαναλήψεις και οι καταναλώσεις φέρνουν το κέρδος.
Περισσότερο από ποτέ, τα τελευταία χρόνια, καταλαβαίνω την ανάγκη πια και όχι την επιλογή, οι επιχειρηματίες να κλείνουν τα μαγαζιά τους αυτούς τους μήνες. Τα λειτουργικά έξοδα είναι υπέρογκα και σίγουρα τα λεφτά δεν βγαίνουν.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, που σχεδόν όλοι τους, επένδυσαν και σε καλοκαιρινά μαγαζιά.
Θέλω όμως να γυρίσουμε χρόνια πίσω. Όταν ίσως να μπορούσαν και να τα κρατήσουν ανοιχτά. Να γυρίσω στην πρώτη φορά που συντονισμένα τα έκλεισαν, δημιουργώντας μια συνήθεια.
Εκεί ναι, υπάρχει μερίδιο ευθύνης. Και τότε τα πράγματα δεν ήταν και τόσο δύσκολα όσο σήμερα.
Κλείνοντας την συγκεκριμένη πιάτσα, το Βολονάκι, για τόσο καιρό, ουσιαστικά “έστειλαν” τον κόσμο να δημιουργήσει νέες συνήθειες, νέα στέκια.
Να σημειωθεί δε, για το επιχείρημα “ο κόσμος το καλοκαίρι βγαίνει εκτός πόλης”, ότι σε καμιά άλλη πόλη, συντονισμένα μια πιάτσα δεν κλείνει ή δεν ανοιγοκλείνει ανάλογα τις εποχές.
Πριν ακόμα ανοίξει το Red Nose, είχα γράψει στο Volonaki, πως η είσοδος του Κίτσιου στην μέχρι τότε εναλλακτική Τάκη Οικονομάκη, θα μοιράσει ξανά την τράπουλα και θα μεταφέρει κόσμο από το Βολονάκι στην πάνω γειτονιά. Το είχα αναλύσει με επιχειρήματα.
Έγινε. Άνεβηκε γενικότερα το επίπεδο και των άλλων μαγαζιών και σίγουρα πια δεν μιλάμε για μια εναλλακτική πιάτσα. Μιλάμε για μια πιάτσα που δουλεύει 12 μήνες τον χρόνο και το επιχείρημα “ο κόσμος φεύγει εκτός κέντρου”, δεν την αγγίζει.
Ήμουν άπειρη τα πρώτα χρόνια του Volonaki στην επιχειρηματική ανάλυση. Ήμουν όμως έμπειρη δημοσιογραφικά και σίγουρα παρατηρητική. Θυμάμαι λοιπόν πολλά πρόσωπα, πολλές γνώριμες φάτσες, να πίνουν καφέ το καλοκαίρι στη Τάκη Οικονομάκη και να μην επιστρέφουν ποτέ τον Σεπτέμβρη στο Βολονάκι ή να είναι πια θαμώνες της πάνω γειτονιάς και περιστασιακοί πελάτες στο Βολονάκι.
Οι επιχειρηματίες της Τάκη Οικονομάκη, έμειναν. Πάλεψαν. Το προσπάθησαν. Ίσως μάτωσαν. Ίσως μπήκαν και μέσα. Όμως με συνέπεια το πήγαν μέχρι τέλους. Η συνέπεια τους τους οδήγησε όλους μαζί συντονισμένα να επιβληθούν. Να κερδίσουν τα στοιχήματα και τα επιχειρήματα “το καλοκαίρι ο κόσμος φεύγει από το κέντρο”. Να τα βάλουν με τις εποχές. Με τον καύσωνα. Με όλα τα κακά και τα ανάποδα, αλλά τελικά να κερδίσουν το στοίχημα.
Ξέρω πως είναι δύσκολο, πως φαντάζει αδύνατο πως ίσως μοιάζει και ίσως να είναι κιόλας καταστροφικό οικονομικά να μείνουν ανοιχτά τα μαγαζιά στο Βολονάκι.
Έχουν αλλάξει οι εποχές και έχουν δυσκολέψει τα πράγματα απ’ όταν πρωτοέκλεισε αυτή η πιάτσα για καλοκαίρι.
Όμως θαρρώ πως από Σεπτέμβρη αξίζει όλοι μαζί να κάτσουν κάτω και να το δουν ξανά. Να σκεφτούν event, εκδηλώσεις, συμπράξεις με άλλα bar από άλλες πόλεις, να δημιουργήσουν γεγονότα, λόγους να μείνει ο κόσμος στο Βολονάκι και κυρίως λόγους για να έρθει κανείς στο Βολονάκι.
Παλεύει μια ολόκληρη χώρα και μια ολόκληρη πόλη με το να μεγαλώσει η τουριστική περίοδος και να μην παλέψει το Βολονάκι μας για να γίνει μεγαλύτερη η δική της περίοδος;
Ας καταφέρουμε τουλάχιστον να τα κρατήσουμε ανοιχτά μέχρι μέσα Ιουλίου-Θέε μου τι έφτασα να εύχομαι- γιατί κάθε χρόνο κλείνουμε και νωρίτερα, κάνοντας κακό στην ίδια την πιάτσα αλλά και στην δυναμική της για τον ερχόμενο χειμώνα.
Και δεν ασκώ απλά κριτική, γιατί ξέρω ότι είναι δύσκολο και δεν τα βάζω με τους επιχειρηματίες. Προσωπικά δηλώνω, ότι αναλαμβάνω, χωρίς κανένα κέρδος, να δουλέψω γι αυτή την πιάτσα, που το όνομα της φέρει και το “παιδί” μου.
Θα είμαι εκεί αν το ζητήσετε, με ιδέες και βοηθώντας στο στήσιμο, την οργάνωση και την προώθηση.
Δεν μπορεί να είναι αδύνατον για εσάς και δυνατό για την Τάκη Οικονομάκη.
Με πολλή αγάπη,
Δώρα.
