“Θέλουμε πίσω την οικονομική κρίση που την παίζαμε στα δάχτυλα”, ήταν η φράση που μ έκανε να γελάσω, να συγκινηθώ και να προβληματιστώ, σε μια από τις συνομιλίες που είχαμε χθες το απόγευμα με συνεργάτες μας!
Ποιός θα περίμενε πια, ότι θα παρακαλούσαμε το μόνο μας πρόβλημα να είναι η οικονομική κρίση!
Ναι, την παίζαμε στα δάχτυλα, την είχαμε συνηθίσει και είχαμε βρει τους μηχανισμούς αντιμετώπισης της μ επιτυχία ή όχι, δεν έχει σημασία. Ξέραμε να την ερμηνεύσουμε, μπορούσαμε να την διαχειριστούμε!
Όμως θα σας θυμίσω τα πρώτα χρόνια της κρίσης, τότε ήταν ένα “σοκ” για όλους μας, τότε όλοι βγαίναμε στους δρόμους και μετά, χρόνια αργότερα όλοι αναρωτιόταν πως άδειασαν οι πλατείες…
Άδειασαν γιατί πέρασε το αρχικό σοκ, γιατί συνηθίσαμε την κρίση, γιατί βρήκαμε μηχανισμούς στην αντιμετώπιση των νέων δεδομένων….
Την μάθαμε καλά….
Τότε ψάχναμε τρόπους για να συνηθίσουμε στις νέες συνθήκες και τώρα ψάχνουμε αντισώματα για να σωθούμε…
Ένας πόλεμος τότε, ένας πόλεμος τώρα…
Τότε απειλούσε έμμεσα την ανθρώπινη ζωή, τώρα άμεσα…ο εχθρός ενώ δεν τον βλέπεις σε κοιτά κατάματα!
Είναι που δεν τον γνωρίζουμε, που είναι ύπουλος, που το “σοκ” είναι μεγάλο χωρίς διακρίσεις!
Ας ευχηθούμε να μη μάθουμε να ζούμε με αυτόν, όπως έγινε με την κρίση…
Ας ευχηθούμε άμεσα, να βρεθεί το όπλο της αντιμετώπισης του, το φάρμακο που θα μας σώσει και θα μας οδηγήσει πάλι στο ίδιο, αλλά τόσο πια μικρό πρόβλημα στα μάτια μας, σε αυτό της οικονομικής κρίσης….
Η Παναγιά μαζί μας!
