Της Νατάσας Λαμπρινάκου
Κλασική Φιλόλογος Α.Π.Θ
Ποιο είναι στ’ αλήθεια το κριτήριο βάσει του οποίου μπορούμε να χαρακτηρίσουμε κάποιον «ήρωα»; Και ποιο το χαρακτηριστικό που μεταβάλλει μια πράξη από ανθρώπινη σε ηρωική;
Οι ήρωες κατά την μυθολογία ήταν συνήθως ημίθεοι ή βροτοί που με την ανιδιοτέλεια και τον αλτρουισμό τους προσέφεραν με αυταπάρνηση και αυτοθυσία στο κοινό καλό και έτσι τους δινόταν η ευκαιρία να κατοικήσουν μετά θάνατον στα Ηλύσια πεδία. Ηρωισμός, όμως, είναι και το εξής: η υπέρβαση του εαυτού σου. Με αυτή την ανάγνωση του ηρωισμού θεωρώ ότι οι πραγματικοί ήρωες (πέραν των υγειονομικών και των ηρώων της καθημερινότητας που έρχονται αντιμέτωποι με πολλές αντιξοότητες) είναι τα παιδιά!
Τα παιδιά –μαθητές που ελέω πανδημίας απομακρύνθηκαν με άγριο πλην αναγκαίο τρόπο από τις σχολικές αίθουσες φέρουν εδώ και έναν χρόνο ένα μεγάλο βάρος στους ώμους τους, μεγαλύτερο ακόμη και από τις σχολικές τους τσάντες. Εξήλθαν του σχολικού περιβάλλοντος, κάτι το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να αποσοβηθεί η κοινωνικοποίησή τους καθότι το σχολείο πέρα από εκπαιδευτικό φορέα συνιστά και φορέα κοινωνικοποίησης.
Εν μία νυκτί, λοιπόν, έχασαν τους φίλους τους, την παρέα τους, την τάξη τους, το θρανίο τους, το διάλειμμα, τους δασκάλους και τους καθηγητές και εν γένει την τόσο γλυκιά σχολική καθημερινότητα. Παρόλ’ αυτά, δεν παραιτήθηκαν. Αντίθετα, έσφιξαν τα δόντια και σαν αληθινοί στρατιώτες σε πεδίο μάχης προσαρμόστηκαν πλήρως ή με ορισμένες απώλειες στις νέες συνθήκες. Έμαθαν να χρησιμοποιούν τις πλατφόρμες τηλεκπαίδευσης και εξακολουθούν να ξυπνάνε επί τόσους μήνες στις 8 παρά για να μην χάσουν την πρώτη ώρα. Θα μπορούσαν να κάνουν και διαφορετικά; Φυσικά! Αλλά τώρα συνειδητοποίησαν ακόμη και την αξία ή καλύτερα την μη αξία της «κοπάνας».
Έτσι, κύλησαν (και κυλούν) μήνες που τα παιδιά αγόγγυστα και κυρίως χωρίς να εγκαταλείψουν την προσπάθειά τους με όχημα την άσβεστη δίψα τους για γνώση στέκονται μπροστά από οθόνες κινητών και υπολογιστών και κάνουν μάθημα χάνοντας στιγμές και μήνες από τα θρυλικά μαθητικά χρόνια αλλά και περιμένοντας. Περιμένοντας τα σχολεία ν’ ανοίξουν. Περιμένοντας να δουν τους φίλους τους. Περιμένοντας ν’ αντικρύσουν τους δασκάλους και τους καθηγητές τους. Περιμένοντας ν’ ακούσουν το κουδούνι και να βγουν κανονικό διάλειμμα. Περιμένοντας να ξαναβρεθούν όλα μαζί. Περιμένοντας να μάθουν για το τι μέλλει γενέσθαι με τις εξετάσεις τους. Περιμένοντας να δώσουν πανελλήνιες και να εισαχθούν στο πανεπιστήμιο. Περιμένοντας να αναπληρώσουν ως φοιτητές τις σχολικές μέρες που έχασαν.
Για όλα τα παιδιά, για όλους τους μαθητές και των δύο βαθμίδων αξίζουν πολλά πολλά συγχαρητήρια, γιατί δεν δέχονται αλλά παραδίδουν μάθημα σε όλους μας. Μάθημα αντοχής, ανοχής, καρτερίας και στωικότητας. Είθε όλη αυτή η δοκιμασία να τελειώσει και «στα ίδια μέρη να ξαναβρεθούμε». Καιρός γαρ εγγύς!
