*Του Άγγελου Αγραφιώτη
Συμβούλου Διαχείρισης Κινδύνου
Σε αδιέξοδο και πολιτική απόγνωση βρίσκονται χιλιάδες απλοί υποστηρικτές και ψηφοφόροι της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης. Μιλώ για τους ανθρώπους που παραδοσιακά τις τελευταίες δεκαετίες στήριξαν το ΠΑΣΟΚ, γοητευμένοι από το όραμα τις ιδέες και τις πράξεις του Ανδρέα Παπανδρέου. Άνθρωποι που για χρόνια βρισκόταν στο κοινωνικό περιθώριο εξαιτίας των κοινωνικών τους φρονημάτων και κυριολεκτικά μάτωσαν, προτού ο Ανδρέας Παπανδρέου αποκαταστήσει τις κοινωνικές αδικίες. Προτού ο φυσικός ηγέτης του ΠΑΣΟΚ, γκρεμίσει το σάπιο κράτος της δεξιάς και επαναφέρει τη δημοκρατία και την ελευθερία στη χώρα μας και θέσει την Ελλάδα σε μια νέα αναπτυξιακή τροχιά και πρωτοφανή κοινωνική ευημερία. Άνθρωποι νοικοκυραίοι που τα τελευταία χρόνια κυριολεκτικά στενάζουν κάτω από το βάρος των μνημονιακών πολιτικών του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και της παρέας του.
Λίγους μήνες μόνο πριν από τις προσεχείς κρίσιμες εκλογές οι άνθρωποι αυτοί αισθάνονται εγκλωβισμένοι. Πίστεψαν στις ιδέες και τις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα οι οποίες όμως αποδείχτηκαν φρούδες. Τα μνημόνια όχι μόνο δεν σκίστηκαν με ένα άρθρο και ένα νόμο σε μια νύχτα, αλλά αντίθετα οι πολίτες βίωσαν στις πλάτες τους, την χειρότερη μνημονιακή πολιτική από το 2010 μέχρι και σήμερα. Υψηλή φορολογία, και παράλληλη εφαρμογή διαφόρων αντικοινωνικών επιδοματικών πολιτικών, τους οδήγησαν σε πολύ χειρότερη μοίρα από αυτή που βρίσκονταν το 2014. Η δυσαρέσκεια και η απογοήτευσή τους δεν κρύβεται και αποτυπώνεται περίτρανα όχι μόνο στις διάφορες κοινωνικές συζητήσεις που διεξάγονται καθημερινά αλλά και στις δημοσκοπήσεις, όπου τα ποσοστά του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ καταρρέουν. Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς οι πολιτικές επιλογές που τους παρουσιάζονται στις προσεχείς εθνικές εκλογές δεν φαίνεται να τους ικανοποιούν. Παρόλο που τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ καταρρέουν, οι άνθρωποι αυτοί δεν δείχνουν να θέλουν να επιστρέψουν στο ΚΙΝ.ΑΛ. Τα δημοσκοπικά ποσοστά του κινήματος βρίσκονται στο ναδίρ και το όραμα που ευαγγελίστηκε η Φώφη Γεννηματά δεν φαίνεται να πείθει και να ικανοποιεί τους ανθρώπους αυτούς. Το όραμα της αλλαγής και της ανανέωσης του κόμματος με νέους ανθρώπους, άφθαρτους, εμποτισμένους με τα δημοκρατικά ιδεώδη αποδείχτηκε απατηλό. Η ανανέωση δεν ήρθε ποτέ και αποδείχτηκε με την ανακοίνωση των υποψηφίων του ΚΙΝ.ΑΛ για τις προσεχείς εθνικές εκλογές, που έγινε πριν από λίγες βδομάδες. Τα ίδια πρόσωπα που έφτασαν την δημοκρατική παράταξη εδώ, εξακολουθούν να κινούν τα νήματα εκ του παρασκηνίου και αποστρέφουν την κοινωνία. Δεν επιθυμούν ένα κόμμα ανοικτό στην κοινωνία που θα προσελκύσει τους δυσαρεστημένους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της κεντροαριστεράς, αλλά αντίθετα ένα κόμμα σοβιετικού τύπου και παράλληλα απωθητικό προς τους πολίτες μόνο και μόνο για να μη χάσουν οι ίδιοι τα προνόμιά τους.
Αρνούνται να δώσουν ευκαιρίες σε ικανούς ανθρώπους, άφθαρτους, οι οποίοι κινούνται με μόνο γνώμονα το κοινωνικό όφελος και προτιμούν όσους εξακολουθούν να διαπλέκονται με τους παλιούς διεφθαρμένους μηχανισμούς. Με απλά λόγια στο ΚΙΝ.ΑΛ επιμένουν να αγνοούν τα μηνύματα της κοινωνίας και επιλέγουν να πορευθούν με ένα τρόπο που η πορεία του κόμματος, μοιάζει εκ των προτέρων προδιαγεγραμμένη. Το ΚΙΝ.ΑΛ θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει ένα νέο ιστορικό χαμηλό και πολύ πιθανόν να οδηγηθεί σε διάλυση.
Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι με τις παλιές δοκιμασμένες συνταγές που εφαρμόζουν και οδήγησαν χιλιάδες ψηφοφόρους στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ, το μόνο που καταφέρνουν είναι να κάνουν το τέλειο δώρο στον Αλέξη Τσίπρα. Ότι δηλαδή τον μετατρέπουν – στον κόσμο της δημοκρατικής παράταξης – από αποδιοπομπαίο τράγο, ως τον μοναδικό ηγέτη της κεντροαριστεράς.
Ο κίνδυνος για το ΚΙΝ.ΑΛ
Εδώ θα πρέπει να τονίσω ότι όλα αυτά που αναφέρω δεν εκπορεύονται από κάποια προσωπική πικρία για τη μη ένταξη μου στο ψηφοδέλτιο του κόμματος στη Μαγνησία-εξάλλου στην ίδια θέση βρέθηκαν και άλλα ικανά στελέχη σε όλη την Ελλάδα – αλλά από πραγματική αγάπη και έγνοια για τη δημοκρατική παράταξη. Προσωπικά άλλωστε εδώ και 35 χρόνια έχω να επιδείξω μια επιτυχημένη επιχειρηματική σταδιοδρομία ώστε να μην με ενδιαφέρουν οι καρέκλες, αλλά μόνο το πραγματικό όφελος της κοινωνίας. Γι αυτό άλλωστε πριν από τρία χρόνια εντάχθηκα στο ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα ΚΙΝ.ΑΛ, πεπεισμένος ότι η Φώφη Γεννηματά μπορούσε να φέρει τη φρεσκάδα και την αλλαγή που τόσο χρειαζόταν η δημοκρατική παράταξη, η κεντροαριστερά αλλά και η χώρα. Ότι θα μπορούσαμε να φέρουμε και πάλι την ελπίδα και το χαμόγελο στα χείλη των πολιτών έπειτα από την καταστροφική λαίλαπα του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Οι 300.000 περίπου, πολιτών-μελών που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Φώφης Γεννηματά για μια πραγματική αναγέννηση του δημοκρατικού χώρου και προσήλθαν και ψήφισαν στις εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝ.ΑΛ, αποτυπώθηκαν πρόσκαιρα στις δημοσκοπήσεις αλλά δυστυχώς δεν στάθηκε ικανό να παραμείνουν, αφού δεν πείστηκαν με όσα διαδραματίστηκαν στη διάρκεια και μετά την εκλογή της ηγεσίας του Κινήματος, με διορισμένες νομαρχιακές κλπ. Αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία το Κίνημα να έχει εκλεγμένη ηγεσία και διορισμένες νομαρχιακές.
Την ανησυχία άλλωστε για την πορεία του ΚΙΝ.ΑΛ έχουν εκφράσει κορυφαία στελέχη του κόμματος όπως για παράδειγμα ο Λεωνίδας Γρηγοράκος και ο Θάνος Μωραΐτης.
Σε μια πραγματικά κρίσιμη καμπή όχι μόνο για τη χώρα αλλά για την Κεντροαριστερά, το ΚΙΝ.ΑΛ αποδεικνύεται ανήμπορο να προσελκύσει και πάλι τους παραδοσιακούς του ψηφοφόρους και να εξελιχθεί και πάλι σε βασικό πυλώνα τους πολιτικού συστήματος. Το ΚΙΝ.ΑΛ βρίσκεται αντιμέτωπο όχι μόνο με τον κίνδυνο μιας νέας καθίζησης των ποσοστών του στις εκλογές, αλλά και την άνευ όρων παράδοση των ηνίων της Κεντροαριστεράς στον Αλέξη Τσίπρα.
Δυστυχώς όμως όλα αυτά δεν δείχνουν να ανησυχούν τα παλαιά φθαρμένα πρόσωπα που εξακολουθούν να κινούν τα νήματα στο κίνημα. Δείχνουν να βολεύονται με μια προσωρινή επιστροφή στην εξουσία παρέα με τη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη και κλείνουν τα μάτια στον πραγματικό κίνδυνο που διατρέχει η παράταξη. Να έχει δηλαδή την τύχη της Ένωσης Κέντρου υπό τον Γεώργιο Μαύρο που τη δεκαετία του ’80 ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ κατάφεραν να εξαφανίσουν πολιτικά. Εύχομαι από καρδιάς για τον αγνό κόσμο της δημοκρατικής παράταξης αλλά και το μέλλον της Ελλάδας να μην συμβεί κάτι τέτοιο, ωστόσο τα δεδομένα που έρχονται από το ΚΙΝ.ΑΛ δεν μου αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας.
Η χώρα χρειάζεται κάτι νέο που θα γεννηθεί από τις στάχτες της και θα αποτελείται από άτομα με γνώσεις και όραμα και όχι από επαγγελματίες πολιτικούς που συναλλάσσονται πάντοτε για το συμφέρον τους. Μόνο εκεί πλέον μπορούν να ελπίζουν οι πολίτες που έχουν προδοθεί αμέτρητες φορές από τα υφιστάμενα κόμματα, με αποτέλεσμα την τεράστια αποχή τους από τις κάλπες.
