Όταν το 1986 η Άλκηστις Πρωτοψάλτη τραγουδούσε «Πάμε στον Άδωνι για καφέ», η Νέα Σμύρνη ήταν μία από τις πιο ελκυστικές γειτονιές της Αθήνας. Εκεί υπήρχε ο «Άδωνις» το ομώνυμο ζαχαροπλαστείο της οικογένειας Φραγκούλη στην κεντρική πλατεία που συμπύκνωνε με τους διασκεδαστικούς συμβολισμούς της επιτυχίας του Σταμάτη Κραουνάκη μία ανάλαφρη καθημερινότητα. Οι εποχές άλλαξαν, τα περισσότερα καταστήματα της πλατείας στη Νέα Σμύρνη μπορεί να έχουν αλλάξει, ωστόσο οι στίχοι του τραγουδιού «Στον Άδωνι» την καφετέρια, που υπάρχει μέχρι σήμερα, περιγράφει μια κοινωνία και ένα κόσμο γύρω από την πλατεία λίγες δεκαετίες πριν… Νέα Σμύρνη, τέλη δεκαετίας του ’50. Ένα παλιό παρατημένο τυπογραφείο βουτηγμένο στο μελάνι γίνεται ένας χώρος εστίασης που όμοιός του δεν υπήρχε εκείνη την εποχή. Το όνομα αυτού «Άδωνις». Μπροστά του μια απέραντη χωματερή. Ίχνος δέντρου, ίχνος ζωής.
Εδώ μπορείς να ψωνίσεις τέλεια γλυκά, μπορείς να απολαύσεις τον καφέ σου στην φοβερή σάλα με θέα τον ατελείωτο κήπο με τις αμυγδαλιές. Μπορείς να συζητήσεις με όλη την αφρόκρεμα του καλλιτεχνικού, πνευματικού, αθλητικού άλλα και πολιτευόμενου κόσμου της νεοσύστατης Νέας Σμύρνης που παρόλη την κακουχία του μικρασιάτικου ξεριζωμού κουβάλαγε πάνω της μια ατελείωτη αρχοντιά που την έβλεπες στα αξιοθαύμαστα ακόμα και σήμερα αρχιτεκτονικά δημιουργήματα κατοικιών με τους ατελείωτους γεμάτους μυρωδιές κήπους.
«Δεν ήταν ένα κλασικό ζαχαροπλαστείο, ήταν ένας χώρος όπου σύχναζε όλη η καλλιτεχνική φλέβα της εποχής, συνθέτες, καλλιτέχνες, γίνονταν σπουδαίες εκθέσεις μέσα στον «Άδωνι»» μας λέει ο κ. Ιωάννης Φραγκούλης για το μαγαζί που άνοιξαν οι γονείς του και υπάρχει στην περιοχή για περισσότερο από μισό αιώνα.
Τα χρόνια περνούν. Η χωματερή δίνει την θέση της σε μια υπέροχη πλατεία που έμελλε να γίνει hot spot για δεκαετίες, το δε «Άδωνις» αποτέλεσε και αποτελεί θεσμό της πλατείας ο οποίος μελοποιήθηκε και τραγουδήθηκε από πανάξιους καλλιτέχνες οι οποίοι σύχναζαν στο θρυλικό μαγαζί. «Εδώ σύχναζαν η Τζένη Βάνου, η Αλέκα Κανελλίδου, ο Γιάννης Σπάρτακος, ο Στράτος Διονυσίου και πολλοί ακόμα. Ήταν μόνιμοι πελάτες. Ερχόντουσαν να πιουν τον καφέ τους, να συζητήσουν ή να αγοράσουν γλυκά» μας λέει ο κ. Φραγκούλης και συνεχίζει: «Τη δεκαετία του ’90 οι μισές μεταγραφές του Πανιωνίου επί Δενδρινού είχαν υπογραφεί μέσα στο «Άδωνις»». Πάμε στον Άδωνι για καφέ, που πηγαίνουν τεκνά και φρικιά, και αράζουνε και αθλητές, και που πηγαίνει και μία χοντρή νευρικιά, Κυριακή να της φύγει το στρες… τραγουδάει η Άλκηστις Πρωτοψάλτη με την μοναδική φωνή της. Όσες φορές κι αν ακούσεις αυτό το τραγούδι τόσο πιο πολύ θα σου αρέσει.
Ένα τραγούδι που περιγράφει τον κόσμο που άφησε το στίγμα του στην πλατεία στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν και κυκλοφόρησε. «Δεν υπήρχε περίπτωση να μην πετύχαινες αυτή την κυρία που λέει το τραγούδι. Το τραγούδι είναι βιωματικό, γράφτηκε στην πλατεία μία Κυριακή. Η χοντρή που αναφέρει ήταν μία χαρακτηριστική φιγούρα της πλατείας. Κάθε Κυριακή περνούσε ανάμεσα από τα τραπέζια και βάζανε στοίχημα οι θαμώνες σε ποιο τραπέζι θα κοντοσταθεί και ποιανού τον καφέ θα πάρει για να τον πει μονορούφι και να φύγει». Εξήντα και… χρόνια μετά το «Άδωνις» συνεχίζει να εισάγει την πολυσυλλεκτικότητα που το χαρακτήρισε εξαρχής. Αν σηκώσεις το κεφάλι σου θα τον δεις στον ημιώροφο, πλέον, με καλλιγραφικά γράμματα «Άδωνις» πλήρως ανακαινισμένο. Κι αν ο δρόμος σου σε πάει σήμερα στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, κι αν νιώσεις μία μελαγχολία -άλλωστε κάτι τέτοιο υπαινίσσονται και οι στίχοι του τραγουδιού- μπαίνοντας στην πλατεία η διάθεση μπορεί και να αλλάξει μονομιάς.
Η πλατεία είναι γεμάτη καφετέριες, με περαστικούς και θαμώνες και όλες οι γενιές είναι καλοδεχούμενες. Οι καιροί άλλαξαν, κάποιοι άνθρωποι έφυγαν, πολλά καφέ έκλεισαν για να αντικατασταθούν από άλλα. Η πλατεία ποτέ δεν παύει να αποτελεί σημείο αναφοράς, ένα μέρος για να πιεις καφέ, να χαζολογήσεις, να κάνεις βόλτα, να παίξουν τα παιδιά. Το ιστορικό στέκι στην πλατεία της Νέας Σμύρνης που τραγούδησε η Άλκηστις Πρωτοψάλτη απέκτησε αδελφάκι στην Καστέλα, ένα διατηρητέο κτίριο με θέα στον Σαρωνικό κι ένα από τα καλύτερα roof της Αττικής το οποίο αποτέλεσε αφορμή για αφιερώματα και εκθέσεις μοναδικών έργων διάσημων καλλιτεχνών.
