Η Μαρία Τσουρή ήταν μια εμπόρισσα όπως όλες οι άλλες!!!
Μετά τα λουκέτα έγραψε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης όσα είχε μέσα στη ψυχή της.
Συγκινεί, προβληματίζει και εξοργίζει γιατί ναι, έχει δίκιο σε όλα!
Συγκεκριμένα έγραψε:
Ευχαριστουμε καλη μας κυβερνηση.!
Εχει μια πικρα και ειρωνια μαζι αυτο για μενα!Ακομη ενα λουκέτο,πια του δικού μου και της κορης μου μαγαζιού ,μαζι με τα χιλιάδες λουκέτα που αφήνουν πίσω τους αδιέξοδα,ανεργια,καταθλιψη,συναισθημα αποτυχίας,ρημαγμένες σχέσεις και ζωές,ναι και μοναχικες αυτοκτονίες κι ας μην ακούγονται πολύ.
Ομως δεν ειμαστε οι καθαριστριες του Υπουργειου Οικονομικων ουτε οι “νεκροι της Ερτ”.Καμια συζητηση δεν θα γινει για εμας και τους ανεργους εργαζομενους μας.
Συρθηκαμε στα δικαστηρια απο μια ιδιοκτητρια ενος ακινητου 25 τετραγωνικων ισογειου χωρου πωλησης και 27 τετραγωνικων χωρου εργαστηριου,φακων επαφης,οπτομετριας και αποθηκης.Το ξαναχτίσαμε σχεδον απο την αρχη.Παραλαβαμε στατικα προβληματα,αρουραίους,υγρασιες.Βαλαμε το αιμα μας,οτι ειχαμε και δεν ειχαμε ,δανειστηκαμε,ρισκαραμε.Στα 17 χρονια λειτουργιας του μαγαζιού μας η ιδιοκτητρια κερδισε 350000 ευρω ,η εφορια πανω απο 100000 και χρωσταμε βεβαια ,εργαζομενοι ενσημα και μισθους.Ενισχυσαμε τοπικες εφημεριδες και εντυπα,συλλογους,εκδηλωσεις,,τζιραραμε χιλαδες ευρω σε πολλους προμηθευτες μικρους και μεγαλους.
Ζησαμε δουλευοντας σκληρα χωρις καμιά πολυτελεια,χωρις διακοπες,χωρις ακομη και την πολυτελεια της αρρώστιας,ουτε διπλα στο παιδι μου δεν μπορουσα να ειμαι οταν γεννούσε σε ωρα λειτουργιας της αγορας,χωρις ν αποκτησουμε οποιοδηποτε περιουσιακο στοιχειο(,φυσικα και δεν εχουμε δικο μας σπιτι,)εξασφαλιζοντας ουτε εναν χαμηλο δημοσιουπαλληλικο μισθο .
Απο το 2011 αρχισε η μειωση του τζιρου,ισως μικροτερη απο τον συνολικο μεσο ορο της αγορας,ομως σιγα σιγα γονατιζαμε.Το 2014 ηταν μια χρονια σταθεροτητας,μετα ηρθε το συριζανελ.Οι παλινωδιες,οι κλειστες τραπεζες,ο φοβος για την ελλειψη σταθεροτητας,η υπερφορολογηση απο την μερια της κυβερνησης,η αφελεια μας,η εντιμοτητα μας,η ελλειψη τετοιων κερδων (οσο και να σας εντυπωσιαζει) ωστε να δημιουργηθει αποθεμα για να στηριχθει πια η ζημιογονα μικρη επιχειρηση ,οδηγησαν στο τελος μας.
Εμεις λοιπον οι κερδοσκοποι ,οι φοροφυγαδες επαγγελματιες μενουμε στον δρομο αναζητωντας δουλεια σ ενα δυσκολο περιβάλλον.Κι αυτο ειναι το μεγαλο ζητημα.Ευχομουν να εκανα εγω επαγγελματικα λαθη,δεν ειναι ολοι γεννημενοι εμποροι,αλλα τοτε θα εβρισκα δουλεια με μια οικονομια που θ ανθιζε.
58 χρονων λοιπον με τα πρωτα μου ενσημα το 1979 και ασφαλιστικη συνεχομενη ζωη 40 χρονων περιπου.Αλλα ανηκω σ αυτο το κομματι της Ελλαδας του κοπου,δεν εχω προνομια και γεννησα στα 19 μου,δεν εχω ανηλικο 18 χρονων να φροντισω ,εχω εγγονια που με χρειαζονται,αλλα αυτα ειναι ψιλά γραμματα.Δεν ξερω ποτε και αν θα βγω στην συνταξη,αλλωστε δεν μ ενδιεφερε ποτε αυτο το κομματι,αγαπουσα την δουλεια ,το μονο που ηθελα να συνδυάζω ειναι η βοηθεια στο μεγάλωμα των μωρων μας.Το μεγαλο λαθος της ζωης μου ειναι πως δεν μεγαλωσα την κορη μου με την νοοτροπια ‘βρες μια τρουπα να τρουπωσεις” αλλα με το” δουλεια μωρο μου,δουλεια.’.
Ομως δεν μετανιώνω.Απο το 1992 στην αγορα της λιανικης,ματωσα ,δεν κοιμηθηκα απο αγχος για το πως θα βγουν οι υποχρεωσεις,πως θα εξυπηρετησω καλυτερα.Εισεπραξα και μικροψυχια και αγενεια αλλα κρατω την μεγαλη αγαπη,εμπιστοσυνη ,χαμογελο,καλα λογια των περισσοτερων.και αυτους τους περισσοτερους πελατες-φιλους-οικογενεια τους ευχαριστω με ολη μου την καρδια.
Παντα θα χρωσταω στην αγορα με ξυπνησε,ξεπερασα τις ιδεοληψιες μου,καταλαβα πως αριστερα δεν σημαινει ευνοουμενες ομαδες που εκβιαζεται η ψηφος τους .
Ενιωσα τι σημαινει ανασφαλεια,αγχος καθημερινο και τι σιγουρια.
Γι αυτο αγαπω τους ανθρωπους της αγορας,τα κοριτσια που γυρνούν το βράδυ με πρισμενα ποδια απο την ορθοστασια,που δεν μπορουν να πανε ευκολα στις σχολικες γιορτες των παιδιων τους, που τα σερνουν μαζι τους τις αργιες,,που……
Να τους προσεχετε τους εργαζομενους της αγορας,να προσεχετε την μικρη επιχειρηση.
