Δεν σας κρύβω ότι αν και γράφω δεκάδες θέματα και κριτικές την ημέρα, για τον Βόλο και την Αθήνα, είναι από αυτές τις ελάχιστες στιγμές στα 13 χρόνια της καριέρας μου, που νιώθω αμήχανη γράφοντας. Έχω την ανάγκη να μην αδικήσω και να κρατήσω τις ισορροπίες. Θα μπορούσα να μη γράψω τίποτα, όμως έχω αποφασίσει πια ότι θα γράφουμε και γι αυτά που δεν μας ενθουσιάζουν τόσο, ότι θα κρίνουμε με επιχειρήματα. Υπάρχουν αυτοί που θ ακούσουν και θα βελτιωθούν και αυτοί που θα μας “πολεμήσουν”. Εμείς νοιαζόμαστε μόνο για τους πρώτους, στους οποίους πιστεύουμε ότι ανήκουν και οι άνθρωποι του Πλαγίως. Γιατί για να έχεις δημιουργήσει αυτό το μαγαζί, χρόνια πριν, δεν γίνεται να μην έχεις την σωστή φιλοσοφία και κυρίως να μην είσαι ανοιχτόμυαλος.
Βρέθηκα στον σικάτο χώρο τους την Παρασκευή το βράδυ. Δεν είναι ότι δεν έφαγα καλά, είναι ότι δεν έφαγα όπως θα άξιζε να φάω στο πρώτο και καλύτερο εστιατόριο της πόλης!
Απ όταν πρωτοξεκίνησε το Πλαγίως, μέχρι και σχετικά πρόσφατα έπαιζε κυριολεκτικά μόνο του μπάλα. Αν ήθελες να φας gourme, αν ήθελες να φας καλά και διαφορετικά μια μόνο ήταν η επιλογή: Το Πλαγίως.
“Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά”, όπως λέει και ένα αγαπημένο άσμα.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει με την περίπτωση του Πλαγίως. Δεν έχει αλλάξει τίποτα, όμως γύρω του και μέσα στα χρόνια, έχουν αλλάξει πολλά και έχουν προστεθεί πολλοί, άξιοι και ανταγωνιστικοί, εστιατορικοί αντίπαλοι!
Στο Πλαγίως χρωστάμε πολλά γιατί σε μια εποχή που όλοι είχαν δουλειά, σε μια εποχή που ούτε και αυτοί το είχαν ανάγκη, επένδυσαν σοβαρά και έφτιαξαν ένα τόσο καλό μαγαζί, που ξεχώριζε και ξεχωρίζει μέχρι σήμερα για την ποιότητα του. Κάποτε έμοιαζε να είναι το μόνο που σέβεται στην πράξη και σε βάθος τον πελάτη του. Όχι ότι σήμερα δεν συμβαίνει το ίδιο.
Θα ήθελα λοιπόν από το πρώτο καλύτερο εστιατόριο της πόλης, να βρίσκεται και σήμερα μια 5ετια τουλάχιστον μπροστά. Να βλέπαμε, να ζούσαμε και να τρώγαμε σε αυτό, ότι όλοι οι υπόλοιποι θα μας σέρβιραν πολύ αργότερα.
Θα ήθελα να δω φαντασία, καινοτομία, ακόμα και ρίσκο στις συνταγές και στο μενού, άλλωστε ας μη ξεχνάμε να το ευγνωμονούμε, γιατί έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην γαστρονομική μας έκπαιδευση.
Δεν θέλω να συγκρίνω το Πλαγίως και είναι άδικο να το συγκρίνω με άλλα εστιατόρια, είναι άδικο στην μεγάλη του ιστορία, είναι άδικο για όλα αυτά που μας έχει δώσει και θαρρώ πως είναι η ώρα, να μη συνεχίσει απλά να είναι ένα καλό εστιατόριο ανάμεσα στα άλλα, αφού πλέον έχει ανταγωνιστές, αλλά να γίνει αυτό το εστιατόριο που θα καθορίσει όλες τις εστιατορικές εξελίξεις του μέλλοντος!
Είναι ώρα να φύγει και πάλι μπροστά, να μας διδάξει και να μας εκπαιδεύσει!
Το αξίζει, μπορεί και αν το θελήσει, θα το καταφέρει!
Αν όχι το Πλαγίως, τότε ποιός;
