Έχω τόσες φωτογραφίες τον Φώτη μας.
Σχεδόν κάθε μέρα βρίσκω στο ηγμερολόγιο μου, τις συμβουλές τους.
Μου άρεσε να μιλάω μαζί του.
Δε σας κρύβω ότι ένας λόγος που το έκανα είναι ότι ένιωθα πως ήταν γουρλης!
Ηρεμούσε η ψυχή μου και μετά από τις κουβέντες μαζί του πίστευα και τελικά έτσι γινόταν πως όλα θα πάνε καλά!
Έπεσα πάνω σε αυτή τη φωτογραφία με το λουκάνικο και θυμήθηκα που τον φώναξα για πορτοκολάδα λέγοντας του: Που πας βρε Φώτη με το λουκάνικο κολιέ;
Η απάντηση του;
“Το θες, έλα πάρτο!”
Όχι Φώτη μου σ ευχαριστώ, έχω κράτα το εσύ!
Αφού έχεις μου είπε, δώστο σε κάποιον που δεν έχει, αν το πάρεις εγώ θα νιώσω χορτασμένος και αν το δώσεις θα νιώσεις χορτάτη και εσύ. Η νοστιμιά του άλλο πράγμα, μεγαλύτερη από το να το φάω εγώ και εσύ.
Έχεις δίκιο Φώτη μου, μεγαλύτερη νοστιμιά από τη μοιιρασιά και τη δοτικότητα ΔΕΝ ΕΧΕΙ!
Σαγαπώ, τ ακούς εκεί ψηλά αγγελέ μας;
