Το καφενείο Θεόφιλος βρίσκεται στην πανέμορφη πλατεία της Μακρινίτσας στο Πήλιο και είναι πασίγνωστο από μια ζωγραφιά του Θεόφιλου. Το κτίριο οικοδομήθηκε το 1910 και το 1911 ο λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος Χατζημιχαήλ ζωγράφισε στο εσωτερικό του ισογείου καφενείου μια μεγάλη τοιχογραφία. Είναι η εποχή που ο τρελός φουστανελάς ζωγράφιζε εδώ και κεί, σε καφενεία, σε ταβέρνες, σε μαγαζιά σε σπίτια για να εξασφαλίσει τα αναγκαία – ένα πιάτο φαγί – για να ζήσει.
Η συνεχής λειτουργία του καφενείου στα χρόνια που πέρασαν, προξένησε μεγάλη φθορά στην τοιχογραφία, γεγονός που οδήγησε το Υπουργείο στη συντήρησή της το 1988 και ακολούθως στον χαρακτηρισμό ολόκληρου του κτιρίου ως «ιστορικό διατηρητέο μνημείο”.
Σήμερα, το ισόγειο του κτιρίου, όπου λειτουργεί το καφέ – ουζερί «ο Θεόφιλος», είναι ιδιοκτησία του Δήμου.
Μπαίνοντας στο μικρό καφενεδάκι με τα πέντε όλα κι όλα τραπεζάκια εντυπωσιάζεσαι από την τοιχογραφία 3.15 x 2.50 μ. που καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της επιφάνειας του ανατολικού τοίχου της αίθουσας. Θέμα της ο ήρωας Κατσαντώνης, ένας από τους πρώτους επαναστατημένους Έλληνες της περιόδου της Τουρκοκρατίας.
Η σύνθεση είναι αφηγηματική, ξεδιπλώνεται σε διάφορα επίπεδα, καθώς περιγράφεται ένα γλέντι στο στρατόπεδο του Κατσαντώνη μέσα σε ένα πλούσιο φυσικό περιβάλλον, που οριοθετείται από ένα ποταμάκι στο κάτω μέρος. Ο πρωταγωνιστής της σύνθεσης Κατσαντώνης ξεχωρίζει λόγω μεγαλύτερου μεγέθους από τους συντρόφους του, να παίζει ταμπουρά έχοντας παρά πόδα το όπλο του. Γύρω του αλλού σουβλίζουν αρνιά, αλλού αδειάζουν κρασί από τα βαρέλια, αλλού παίζουν όργανα, σουράβλια και ντέφια ενώ δεν λείπει ο χορός και το τραγούδι.
Ο χωρός του καφενέ μικρός, το δέος και συγκίνηση μεγάλη. Για όσους δεν σκαμπάζουν πολλά από τέχνες το καφενείο Θεόφιλος τούς αποζημιώνει με ρακές, μεζέδες και με δυο τρία ζεστά φαγάκια εκ των οποίων το πηλιορίκο μπουμπάρι (λουκάνικο με σπλήνα και καρδιά μοσχαριού και γέμιση από ρύζι) και το σπετσοφάι είναι καταπληκτικά. Προσωπικά απόλαυσα και τον άρτο και τα θεάματα!
