Αν και όλα αυτά τα χρόνια άκουγα από επαινετικά μέχρι και διθυραμβικά σχόλια για το Mazi στο Notting Hill, τον Αύγουστο που βρέθηκα για διακοπές στο Λονδίνο, αμφιταλαντεύτηκα για το αν θα έπρεπε να το επισκεφτώ ή όχι. Είχα προγραμματίσει πολλά νέα και παλιά αγαπημένα εστιατόρια μέσα σε δυο σχεδόν εβδομάδες που θα έμενα εκεί και ήθελα να δω για επαγγελματικούς ή προσωπικούς λόγους. Από την άλλη, κάθε μέρα που περνούσε με κρυφοτρώγανε οι τύψεις που δεν θα κατάφερνα να στριμώξω έστω, ένα εστιατόριο που εκπροσωπεί με σύγχρονο τρόπο την ελληνική κουζίνα σε μια ξένη και δύσκολη αγορά όπως αυτή του Λονδίνου, στην αντζέντα μου.
Οι λόγοι που τελικά πήγα ήταν δυο και εντελώς ξεκάθαροι: ο πρώτος και βασικότερος είναι η εκτίμηση που τρέφω στην μαγειρική αξία αλλά και στο πρόσωπο του Αλέξανδρου Χαραλαμπόπουλου, ο οποίος υπογράφει το μενού μετά την επιτυχημένη εποχή των Βενιέρη και Κωστάκου. Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον την δουλειά του στο Kastri Bistro (βραβευμένο με δυο αστέρια FNL) αλλά και την ραγδαία εξέλιξή του τα τελευταία τρία χρόνια, οπότε για μένα προσωπικά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Χαραλαμπόπουλος είναι ένα από τα μεγάλα ταλέντα της νέας γενιάς Ελλήνων μαγείρων. Και μάλιστα ψηλά-ψηλά στην λίστα. Ο δεύτερος λόγος που με τσίγκλισε, ήταν ένα ενθουσιώδες, σε σχέση με το πόσο αυστηρός κριτής είναι, ποστ του Globe Eater μας Πάνου Σταθόπουλου στο Instagram. Μεταξύ μας τώρα, υπήρξε και μια τρίτη αφορμή, περισσότερη συναισθηματική, η οποία όμως αξίζει την αναφορά της. Πρόκειται για μια νεαρή μαγείρισσα, την οποία γνώρισα πριν δυο χρόνια σε ένα σαντουιτσάδικο στην Πατησίων, όταν ακόμη δε φανταζόταν το παρακάτω της ζωής, οπώς κανείς μας άλλωστε. Ήταν δεν ήταν τότε δεκαεννιά. Η λαχτάρα της για αυτή τη δουλειά την έκανε να διαλέξει τον δύσβατο δρόμο της γαστρονομίας, μπήκε σχετικά γρήγορα στην ομάδα του Μιχάλη Νουρλόγλου, έκανε ένα πέρασμα από την σπουδαία Σελήνη επί Παπανικολάου, μάζεψε τα πρώτα της χρήματα, πήγε στο Λονδίνο και διεκδίκησε μια δουλειά στο Mazi. Έκτοτε κρατάει στα χέρια της την κρύα κουζίνα του εστιατορίου. Την λένε Λαμπρινή Καρκασίνα και αν και είναι σίγουρα νωρίς για ασφαλή συμπεράσματα, εύχομαι να την ακούσουμε πολλές φορές στο μέλλον.
Το Mazi είναι ένα ζωντανό εστιατόριο με πολλά στοιχεία από το ελληνικό μας DNA. Το λες ανοιχτόκαρδο, κατά τι φασαριόζικο, με την ωραία του αυλή και μια νοσταλγική κληματαριά, που μπορεί να μην χαρήκαμε λόγω του γκρίζου καιρού, αλλά ασφαλώς μπορώ να καταλάβω γιατί έχουν τόση ζήτηση τα τραπέζια της. Ζώντας στην ατμόσφαιρα και στους παλμούς του για σχεδόν τέσσερις ώρες εκείνο το βράδυ της Τετάρτης, κλείδωσα μέσα μου το εξής συμπέρασμα. Το Mazi δεν ξέρω αν θα είχε την ίδια αξία στην περίπτωση που βρισκόταν στην Αθήνα. Στο Λονδίνο όμως, έχει και παραέχει σημαντικό λόγο ύπαρξης, αφού εκπροσωπεί την σύγχρονη ελληνική κουζίνα έτσι όπως της αξίζει και αυτό από μόνο του είναι μεγάλο επίτευγμα. Επικεφαλής της κουζίνας στο Mazi είναι ο John Σκοτίδας. Φαίνεται ορεξάτος και με τεχνικές δεξιότητες στην μαγειρική παρόλο το νεαρό της ηλικίας του. Δοκίμασα το μεγαλύτερο μέρος του μενού και δεν σας κρύβω ότι μου άρεσαν αρκετά οι μεταμοντέρνες εκδοχές διάσημων πιάτων της ελληνικής γαστρονομίας, με προσγειωμένη προς το παρόν δημιουργικότητα αλλά αρκετή νοστιμιά. Η δυναμική της κουζίνας είναι εμφανής και οι δυνατότητές της μεγάλες. Δεν θα απεραντολογήσω με κριτική για κάθε πιάτο. Άλλωστε δεν είναι αυτός καθαυτός ο σκοπός του κειμένου. Θα σταθώ μόνο σε ορισμένα δυνατά στιγμιότυπα όπως το φανταστικό κοτόπουλο χουνκιάρ μπεγεντί με την μαύρη τρούφα και τα μανιτάρια και η ακαταμάχητη φέτα τεμπούρα με την μαρμελάδα λεμονιού και τις μαρέγκες από κάπαρη που ανεβάζουν γευστικά το πιάτο και μοσχομυρίζουν Ελλάδα. Βαθύτατα νόστιμες, αν και ελαφρώς παραψημένες, ήταν και οι γαρίδες σαγανάκι με ούζο, ντομάτα κονφί και κόκκινες πιπεριές. Όσο για τον ντολμά με τις καραβίδες και το χτένι ήταν ίσως το μοναδικό, ατυχές πιάτο που “μικροφώνιζε” έναντι του υπόλοιπου μενού, μαθαίνω όμως ότι ήδη το έχουν βελτιώσει αισθητά οπότε αυτό λέει πολλά και για τα ανταλλακτικά της ομάδας, η οποία δεν αφήνει να πέσει τίποτα κάτω, στοχεύοντας σε ψηλότερες κορυφές. Η λίστα κρασιών μιλάει άπταιστα ελληνικά, είναι επαρκής και το σβέλτο σέρβις του εστιατορίου μπορεί να την υποστηρίξει πολύ ικανοποιητικά από όσο παρατήρησα και στο δικό μας και στα γειτονικά τραπέζια.
Το Mazi της Χριστίνας Μουράτογλου και του Adrien Carre, μαζί με το Milos, το Opso, το The Life Goddess, το The Greek Larder, το ολοκαίνουριο Meraki και μερικά ακόμα εστιατόρια, αποτελούν αυτή τη στιγμή έναν υπολογίσιμο πυρήνα της ελληνικής γαστρονομίας στην βρετανική πρωτεύουσα. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα ακολουθήσουν και άλλοι αφού αυτή η πορεία οφείλει να μην είναι μοναχική για να έχει αποτελέσματα. Το είχε αποτυπώσει μοναδικά για την περίπτωσή τους, η σπουδαία Έλεν Κέλερ και με αυτό θα κλείσω: Μόνοι μας μπορούμε να κάνουμε τόσο λίγα. Μαζί μπορούμε να κάνουμε τόσα πολλά.
Info: Hillgate Street, Notting Hill, Λονδίνο. τηλ. 020 7229 3794
